ASBU Genç Yazarlar Topluluğu

 MAVİ'YE MEKTUPLAR              Hayat. Beş harfli olan bu kelime benim için bir karmaşadan ibaretti. Senelerdir içindeyim bu kelimenin ve senelerdir bu kelimeden anladığım herkes giderdi, herkese güven olmazdı, her şey bir dersti pişman olmaksa yersizdi. Sevdiğin arkadaşların seni sevmeyebilir, mutlu bir an kâbusa dönebilirdi. Hiç beklemediğin insanlar arkalarında sakladığı bıçağı hiç beklemediğin anda gözlerinin içine baka baka göğsünüze saplayabilirdi. Güvenmemeyi öğrenmiştim. Çok uzun bir zamanımı almıştı ama öğrenmiştim. Sonra o çıkagelmişti, Mavi… Güvenmemeyi öğreten hayat onu çıkarmıştı karşıma.  Güvenebileceğim tek kişi gibi hissettirmişti. Zinciri kırmıştım. Yıllarca bir yerlere iteklediğim güven duygusunun tüm birikimiyle öyle bir güvenmiştim ki ona. Her duygu fazlalaştığında tersine dönermiş ya hani, güvensizliğim de ona karşı koşulsuz güvene dönüşmüştü. O ne yapmıştı peki? Herkes gibi olduğunu göstermişti. Hatta daha da ileri gitmiş ve hayatın sillesini atmıştı bana.

 DERMAN Bir alev halinde düşen gönüle, sevda içre kırık dermanlar Bu dağ, bu gök, bu dal ve deniz, Olmasın huzura aşina gözlerde yeis Ve dolmasın solsa da gözlerin en tatlı baharı Akmasın dolsa da garib gönlün çeşm-i giryanı Yaşam, kişi, yokluk yahut bir dem savaş Esas savaş var olamayan varlıktadır arkadaş! O demde alınan bir damla yaş ruha nefestir Yaş almak ve yaşamak da geçen zamana denktir Zaman geçer ömür solar, özün geçmez gönül solmaz Her şey karşıtıyla var olur da, aynadaki karşıtıyla var olmaz Sen senden geçersen, bir damla sen akar mı sandın Özündeki yaşlardan bir damla, sen olmayanı yıkar mı sandın Vasıta-ı nakl-i hüzün ve elem ve gam senindir Ah etme bir lahza, huzura ah ile kavuşmak kabildir! Bir alev halinde düşen gönüle, sevda içre kırık dermanlar Derman arayan derdini bulamazsa sevda içre Arayan derdini mi dermanını mı bulsun Külbe-i ahzanı gönlünde bir sır gibi sakla Yakub’un ağlamaz ise gözleri sevdayı bulsun Beril SAYĞI

RUH İZİ İçimde kopan fırtınalar, Bir gülücüğe kanmasınlar Gözlerimden akan yaşların  Herkese ahı var. İlerledikçe çelme taktı hayat, Pes etmem dedikçe vermedi rahat. Gülüp geçiyorum bazen dünyaya, Ruhumdaki yaralara inat. Çok şey oldu gözlerimi dolduran Ne yapsam da sözlerimi unutturan Yutkundum tüm küfürleri geri Kalbimi anca budur paklayan. Gide gele aşındırdım yolları Ben ki bu dünyanın aptalı Tüm kapılarım kapanırken tek tek Yaşayamadım hayatımı. Kafamın içi yine bomboş Ne yapsam dolmuyor, Bir kara delik misali, Hislerim düşüncelerimi yutuyor. Pınar DÜZGÜN