ASBU Genç Yazarlar Topluluğu

SEVGİLİ ZARİFOĞLU     İncelikler deniziydi yüreğim     İçinde boğulanlar tanıdım, bir imcecik gösterselerdi ne olurdu?     Ç oğu yüzme bilmezdi     Bilmek istemeyene de öğretemedim     Belki bu kadar incinmek     En şahsına münhasır hüneriydi yüreğimin     Çünkü anlattım, anlamadılar     Yüreğimin en aydınlık dehlizlerinden bağırdım     Duymadılar, incindi yüreğim...     Mesela insanlara tebessüm etmek hoş gelirdi bana      Bir zaman tebessümüm dudağımda kaldı     Ben de beklentilerde kaldım     Anılar defterinde unutuldum belki     Belki kurumuş gül yaprağıydım     Razıydım yanmaya Şem oldum, Pervane oldum     Acz tutan ismim değildi de     Af dileyen yüreğimdi     İncindi yüreğim ve yandı ardından...     Bir sevdaya gönül verdim     Bir sevda ki âb-ı hayatı ruhumun     Bir sevda ki bin gözlü devasa bir baş...     Ama incindim, ama yandım, ama sevdim     Bu dünyanın kirli sokaklarında,, tüm eylemlerim başka anlamlar kazandı     İncitmek nedir bildiğimden beri     İncinmek en derin nef

  SAVAŞ KAHRAMANLARI Gün birlik günüdür denildi, Kadınından erkeğine hepsi dirildi, Kimse susmadı, herkes direndi, Vatan uğruna nice canlar verildi. Üstünden yıllar geçti. Unutulmadı hiçbiri. Düşmanın ta göğsünü deldi geçti, Bu savaşın kahramanları. Bu vatanı korkusuzca savundular. Uğruna kelle alıp, baş koydular. Gözü kara zafere koştular, Bu savaşın kahramanları Canları pahasına savaştılar. Ogulbossan Rejepova 

  ARTIK ZAMAN AKMIYOR “İnsanları yanlışlarından döndürme görevi üstlenenler ve sadece ortalığı karıştırmak isteyenler. İlki bugün mümkün değil ve başka bir yazının konusu.” İşte merakla beklenen o yazı. İki hafta dolmadı, bir akşam bir arkadaşıma kurumlanarak şöyle dedim: “Diyalektiğin iflas ettiği günümüzde birini bir konuda yanlış düşündüğüne ikna etmek imkânsız.” Bana karşılığı, “Duyduğum en modernist cümle.” idi. Almak istediğim dönüt de tam olarak buydu. Ne diyeyim, derdimi doğru düzgün bir şekilde anlatabildiğimi görünce kendimle gurur duydum. Sanki yarım bilgimizle atıp tutuyorduk ama öyle ya da böyle, modernizm büyüktür postmodernizm. Peki postmodernizmden ne anlamalıyız? Bana saç baş yoldurtan her şeyi anlamalıyız. Fakat en çok bilginin ayaklar altına alınmasına ve susmanın unutulmasına dayanamıyorum. İnanır mısınız, bunun aklıma geldiği gecelerde uyuyamıyorum(!).  Bir de şu hakikat sonrası 1 belası var. Hani entelektüel görünmek isteyenlerin “kapitalizm” ve “1984” artık