SEVGİLİ ZARİFOĞLU - BERİL SAYĞI

SEVGİLİ ZARİFOĞLU




    İncelikler deniziydi yüreğim
    İçinde boğulanlar tanıdım, bir imcecik gösterselerdi ne olurdu?
    Çoğu yüzme bilmezdi
    Bilmek istemeyene de öğretemedim
    Belki bu kadar incinmek
    En şahsına münhasır hüneriydi yüreğimin
    Çünkü anlattım, anlamadılar
    Yüreğimin en aydınlık dehlizlerinden bağırdım
    Duymadılar, incindi yüreğim...
    Mesela insanlara tebessüm etmek hoş gelirdi bana 
    Bir zaman tebessümüm dudağımda kaldı
    Ben de beklentilerde kaldım
    Anılar defterinde unutuldum belki
    Belki kurumuş gül yaprağıydım
    Razıydım yanmaya Şem oldum, Pervane oldum
    Acz tutan ismim değildi de
    Af dileyen yüreğimdi
    İncindi yüreğim ve yandı ardından...
    Bir sevdaya gönül verdim
    Bir sevda ki âb-ı hayatı ruhumun
    Bir sevda ki bin gözlü devasa bir baş...
    Ama incindim, ama yandım, ama sevdim
    Bu dünyanın kirli sokaklarında,, tüm eylemlerim başka anlamlar kazandı
    İncitmek nedir bildiğimden beri
    İncinmek en derin nefesim oldu
    Erimek nedir söndüğümden beri
    Yanmak en soğuk ateşim oldu
    Ama sevmek yoruldu
    Yalnızlar çarşısında buldum da kendimi
    Bir ses etmedim gör diye beni
    Çünkü başım eğikti karşısında sevdanın...
    Zîra sesi çıkmazdı anılar defterinde gül yaprağının
    Sesim çıkmadı, gözlerimin haykırdığı kadar
    Başının üstünde uykular çağıran bayım,
    Ben hiç toprağa çöküp de ağlayamadım
    Yalnız hüznünü döktüm kâğıtlara
    Gözyaşlarımı defterim alsın
    İncinen yüreğim ve acziyetimle
    Yazdıklarım şiir değilse kalsın...
    En uzun yoldu içim, yürümekle bitmeyen
    Kaç gece sığdırdım bir sabaha, hatırlarım
    Koşarsam biter sandım,
    Yetişmek kolay sandım,
    Ey gece sen de aldatıldın...
    Çok anlam yükledim dünyaya
    Aklıma gelmedi bir gün koşarken takılacağım
    Limon ağaçları kurumuş hep anladım
    Kanayan yüreğimdi, dizlerim diye ağladım.
    Şimdi bir de kanadıydı yüreğim
    Bir akşamüstü kızıllığında
    Bağrımda boynu bükülmüş bir gül taşıyorum
    Ne çok sancı sığmış da yüreğime
    Bir incitmeyi sığdıramamışım
    Bir inceliktir tutturmuş gidiyorum
    Bu gürültü çağının en sessiz köşesinde 
    Asrın zarif şâirine bir mektup yazıyorum
    Kurutulmuş gül yaprağını
    Yüreğimde taşıyorum.

  Beril SAYĞI 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İNSAN NEDİR? - ŞEVVAL CANSIZ

Resim
İNSAN NEDİR? İnsan; münzevi bir ağacın gölgesinde soluklanan, sonrasında ağacın gölgesine nankörlük sergileyip güneşin sohbetine davet edilmeyi bekleyen bir varlıktır.  Nankörlüğü kedi ile yarışan insan; kabuğuna sığmayacak bir yapıya da sahiptir. Örneğin kimi zaman melankolik bir piyanonun mırıltıları, kimi zaman yağmurların dinmeyen öfkesinin ve telaşının yeryüzüne inerek; toprağın kendine özgü duruşuna teslim ettiği iki dirhem bir çekirdek koku, kimi zaman da bir mum alevinin inişli-çıkışlı dans ettiği için etrafına yaydığı met cezir ışığın anaçlığı… Her bir tutamında farklı görseller ve bu görselleri besleyen betimlemeler vardır. Her birinin benliğinde kendi kişiliğini besleyen farklı dünyalar vardır.  Bu noktada insan; hem keşfedilmeyi bekleyen, hem de keşfedilmekten korkan bir varlıktır. Acıma, korku, endişe içinde kıvranırken; mutluluğu, coşkusu, huzuru içinde doğrulmayı hedefleyen bir varlıktır.  Aynı zamanda insan başını kuma gömebildiği için her şeyden bihaber gözükmeye çalış
Devamı

MAVİ’YE MEKTUPLAR - NUR ÇETİNKAYA

Resim
  MAVİ’YE MEKTUPLAR        Bazen oluyor ya hani, kafanızı yastığa rahat bir uyku uyumak için koyuyorsunuz, kapatıyorsunuz gözlerinizi, hayal kuruyorsunuz ya da düşünceler âlemine dalıyorsunuz. O hayal senin bu düşünce benim dolaşıyorsunuz. Sonra bir bakmışsınız uykunuz kaçmış, saat de epey bir geç olmuş. Evet... Ben, şuanda böyle bir ânın içerisindeyim. Kafamı yastığa koyalı saatler oldu. Çoğu gece olduğundaki gibi yine uyuyamadım. Uyku ilacı almadan uyumaya çalışmak benim neyime zaten? Uyuyamayacağım biliyorum, o ilacı içmeden uyuyamayacağım. Kafamdakileri bir kağıda dökmeden rahatlamayacağım ondan da adım gibi eminim. İlacı içsem de peşimi bırakmayan düşünceler ilaca direnmek adına yeterli bir sebep oluyor bana.       Oflayarak kalktım yataktan. Yorganı üzerimden çekince odanın soğukluğu sırtıma üşüştü. Titredim. Anneme yalvar yakar ördürdüğüm uzun hırkamı üzerime geçirdim. Hala ışığı yakmamıştım. Gözümü kör edecekti açınca, düşüncesi bile yüz buruşturmaya yeterdi. Ay ışığı güzeldi.
Devamı

ARTIK ZAMAN AKMIYOR - SEFA EVLİYAOĞLU

Resim
  ARTIK ZAMAN AKMIYOR “İnsanları yanlışlarından döndürme görevi üstlenenler ve sadece ortalığı karıştırmak isteyenler. İlki bugün mümkün değil ve başka bir yazının konusu.” İşte merakla beklenen o yazı. İki hafta dolmadı, bir akşam bir arkadaşıma kurumlanarak şöyle dedim: “Diyalektiğin iflas ettiği günümüzde birini bir konuda yanlış düşündüğüne ikna etmek imkânsız.” Bana karşılığı, “Duyduğum en modernist cümle.” idi. Almak istediğim dönüt de tam olarak buydu. Ne diyeyim, derdimi doğru düzgün bir şekilde anlatabildiğimi görünce kendimle gurur duydum. Sanki yarım bilgimizle atıp tutuyorduk ama öyle ya da böyle, modernizm büyüktür postmodernizm. Peki postmodernizmden ne anlamalıyız? Bana saç baş yoldurtan her şeyi anlamalıyız. Fakat en çok bilginin ayaklar altına alınmasına ve susmanın unutulmasına dayanamıyorum. İnanır mısınız, bunun aklıma geldiği gecelerde uyuyamıyorum(!).  Bir de şu hakikat sonrası 1 belası var. Hani entelektüel görünmek isteyenlerin “kapitalizm” ve “1984” artık
Devamı