BİTAP - ABDULBAKİ ÇAKIR




BİTAP





Yıkık ve dökük,
bitap ve bitik

Hayal meyal sönüyor her şey
Her hayat, her umut.
Hele parlayan o gözler,
“nasıl olsa yarın barışırım”lar 

Mezarına çiçek götüreceğin kişiyi
üzme olur mu.
Yarın olur belki ama yârin olmaz.
Sen olursun belki ama siz olmazsınız.

Kat kat binalar gibi hisler.
Beton sertliğinde(!) yürekler.
Bugün varsın ahali 
Yarına n’aber?
Şimdi varsın belki efendi
ama yarın yoksun.

Avazın çıktığı kadar bağır
çağır sesini, o umut hissini.
Yorma dilini duy da konuş.
Bitap etme kendini
o kalbin gibi.

Annen öldü baban öldü
bacın, kardaşın
Sen varsın.
Bu hayat yaşamaya değer mi?

Dersin ya hani gelsin hayat
felek gelsin yine bildiği gibi.
Felek de gidecek bir gün.
Umutsuz kalacaksın
Ne fikrin ne sen kalacaksın.

Kahramanlar onlar.
Bizler ümitleriyiz.

Baki kalacak bir muteber.
Ne his ne sen kalacaksın...



Abdulbaki Çakır (Baki)




 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İNSAN NEDİR? - ŞEVVAL CANSIZ

Resim
İNSAN NEDİR? İnsan; münzevi bir ağacın gölgesinde soluklanan, sonrasında ağacın gölgesine nankörlük sergileyip güneşin sohbetine davet edilmeyi bekleyen bir varlıktır.  Nankörlüğü kedi ile yarışan insan; kabuğuna sığmayacak bir yapıya da sahiptir. Örneğin kimi zaman melankolik bir piyanonun mırıltıları, kimi zaman yağmurların dinmeyen öfkesinin ve telaşının yeryüzüne inerek; toprağın kendine özgü duruşuna teslim ettiği iki dirhem bir çekirdek koku, kimi zaman da bir mum alevinin inişli-çıkışlı dans ettiği için etrafına yaydığı met cezir ışığın anaçlığı… Her bir tutamında farklı görseller ve bu görselleri besleyen betimlemeler vardır. Her birinin benliğinde kendi kişiliğini besleyen farklı dünyalar vardır.  Bu noktada insan; hem keşfedilmeyi bekleyen, hem de keşfedilmekten korkan bir varlıktır. Acıma, korku, endişe içinde kıvranırken; mutluluğu, coşkusu, huzuru içinde doğrulmayı hedefleyen bir varlıktır.  Aynı zamanda insan başını kuma gömebildiği için her şeyden bihaber gözükmeye çalış
Devamı

MAVİ’YE MEKTUPLAR - NUR ÇETİNKAYA

Resim
  MAVİ’YE MEKTUPLAR        Bazen oluyor ya hani, kafanızı yastığa rahat bir uyku uyumak için koyuyorsunuz, kapatıyorsunuz gözlerinizi, hayal kuruyorsunuz ya da düşünceler âlemine dalıyorsunuz. O hayal senin bu düşünce benim dolaşıyorsunuz. Sonra bir bakmışsınız uykunuz kaçmış, saat de epey bir geç olmuş. Evet... Ben, şuanda böyle bir ânın içerisindeyim. Kafamı yastığa koyalı saatler oldu. Çoğu gece olduğundaki gibi yine uyuyamadım. Uyku ilacı almadan uyumaya çalışmak benim neyime zaten? Uyuyamayacağım biliyorum, o ilacı içmeden uyuyamayacağım. Kafamdakileri bir kağıda dökmeden rahatlamayacağım ondan da adım gibi eminim. İlacı içsem de peşimi bırakmayan düşünceler ilaca direnmek adına yeterli bir sebep oluyor bana.       Oflayarak kalktım yataktan. Yorganı üzerimden çekince odanın soğukluğu sırtıma üşüştü. Titredim. Anneme yalvar yakar ördürdüğüm uzun hırkamı üzerime geçirdim. Hala ışığı yakmamıştım. Gözümü kör edecekti açınca, düşüncesi bile yüz buruşturmaya yeterdi. Ay ışığı güzeldi.
Devamı

ARTIK ZAMAN AKMIYOR - SEFA EVLİYAOĞLU

Resim
  ARTIK ZAMAN AKMIYOR “İnsanları yanlışlarından döndürme görevi üstlenenler ve sadece ortalığı karıştırmak isteyenler. İlki bugün mümkün değil ve başka bir yazının konusu.” İşte merakla beklenen o yazı. İki hafta dolmadı, bir akşam bir arkadaşıma kurumlanarak şöyle dedim: “Diyalektiğin iflas ettiği günümüzde birini bir konuda yanlış düşündüğüne ikna etmek imkânsız.” Bana karşılığı, “Duyduğum en modernist cümle.” idi. Almak istediğim dönüt de tam olarak buydu. Ne diyeyim, derdimi doğru düzgün bir şekilde anlatabildiğimi görünce kendimle gurur duydum. Sanki yarım bilgimizle atıp tutuyorduk ama öyle ya da böyle, modernizm büyüktür postmodernizm. Peki postmodernizmden ne anlamalıyız? Bana saç baş yoldurtan her şeyi anlamalıyız. Fakat en çok bilginin ayaklar altına alınmasına ve susmanın unutulmasına dayanamıyorum. İnanır mısınız, bunun aklıma geldiği gecelerde uyuyamıyorum(!).  Bir de şu hakikat sonrası 1 belası var. Hani entelektüel görünmek isteyenlerin “kapitalizm” ve “1984” artık
Devamı